شخصیت من از اول بچگیم ازونجا که یادم میاد اینطوری بود که دلم برای عالم و آدم میسوخت و از ته دلم به همه اطرافیانم محبت میکردم. یک محبت واقعی که از اعماق قلبم میومد و حس خیلی خوبی به خودم میداد همیشه. اگرم از کسی خوشم نمیومد بازم سعی میکردم کنار بیام و آدم خوبی باشم.
اما تجربه زندگی در تمام این سالها چیزهای دیگه ای به من یاد داده. من تقریبا میشه گفت ۹۰ درصد کسایی که خیلی دوستشون داشتم رو الان تو زندگیم ندارم!
کسایی که خیلی به من نزدیک بودن ولی به دلایل واهی کمرنگ شدن و در نهایت رفتن. کسایی که هر لحظه کمرنگ شدن رابطه شون با من ذره ذره وجودم رو آزرده کرد. برای بعضی هاشون به شدت غصه خوردم و حتی به شکل‌های مختلف تلاش کردم که از دستشون ندم.
البته چندتاشون رو هم خودم علی رغم میل باطنیم تصمیم گرفتم بذارم کنار.
بخصوص این اتفاقات دو سال اخیر کلا از من آدم دیگه ای ساخته. چند وقته به این فکر میکنم که دیگه میخوام محبت بی حد و حساب به کسی نکنم حداقل کسی که تو محدوده خانواده درجه یکم نیست.
تصمیم گرفتم یه مقدار خودخواه باشم. یعنی تو هر تصمیمی اول خودم رو در نظر بگیرم.
نمیدونم تا کی این حس ادامه پیدا کنه ولی فکر میکنم باید این محبت رو به خودم بکنم.