این روزها دارم سعی میکنم قوی باشم. نمی‌دونم اسمش رو میشه گذاشت قوی بودن یا نه، ولی وقتی مشکلاتی که اصلا فکرش رو نمی‌کردم پیش میان بسته به نوع اون مشکل به خودم زمان میدم تا ناراحت باشم و گریه کنم و غصه بخورم و به زمین و زمان بد و بیراه بگم و بعد به خودم میگه خب دیگه زمان برای ناراحتی تموم شد و باید به فکر راه حل باشم! اول از همه سعی میکنم اگه خودم کوتاهی کردم یا تصمیم اشتباهی گرفتم خودم رو ببخشم (این بخشیدن خود خیلی مهمه چون بعدش دیگه آدم عذاب وجدان نداره و احساس بهتری پیدا می‌کنه) و بعد به راه حلهای ممکن و حتی تغییر مسیر کلی فکر میکنم. مثل حل کردن یک مسئله ریاضی که وقتی به جواب نمیرسیدیم کلا پاکش میکردیم و از روش دیگه ای حلش میکردیم.
در همین راستا و سعی در قوی بودن راههای جدیدی برای خودم باز کردم و محصولات جدیدتری دارم تهیه میکنم که خودم براشون کلی ذوق دارم و فکر کنم برای خیلی از والدین که نگران آینده بچه هاشون هستن راهگشا باشه.
شروع کردن کار خودم از حدود چهار سال پیش و جلو رفتن ها و شکست خوردنها و ایستادن‌ها و به عقب نگاه کردنها و دوباره جلو رفتنها (از -ها- استفاده کردم چون بارها و بارها اتفاق افتادن حتی بارها تا مرز تموم کردن همه چیز هم رفتم) یه فایده ای برای من داشته اونم اینکه این وسط به آرامش خودم و لذت بردن خودم از کارم بیشتر بها بدم و با دقت به صدای قلبم گوش بدم چون خیلی وقتها با منطقم تصمیم گرفتم درحالیکه قلبم چیز دیگه ای می‌گفت و در نهایت راهی که قلبم گواهی میداد درست بود. خلاصه که تصمیم دارم ازین به بعد مثل کارتون‌های والت دیزنی که شخصیتهاش آواز میخوندن و میرقصیدن و عشق می ورزیدن و میبخشیدن و جلو میرفتن و به آرزوهاشون میرسیدن زندگی کنم!
حالا اینا رو گفتم که بگم تو اعماق وجودم رو گشتم و یه آرزوهایی پیدا کردم که اون زیر میرا افتاده بودن، کشیدمشون بیرون، براشون کلی برنامه ریزی کردم و دارم به واقعیت تبدیلشون میکنم. یه ذره که جلو برن اینجا هم میگمشون.
وقتی می‌خوام برای خودم دعا کنم یاد کسانی میوفتم که تو این وضعیت مریض دارن، یا مردم افغانستان که حجم گرفتاریشون واقعا غیر قابل بیانه، یا مردم جاهای مختلف ایران عزیزم که هرروز با یه سختی و کمبودی مواجه میشن....
....خدایا اگه قراره دعایی برآورده بشه دعا برای سلامتی مریض‌ها و باز شدن گره کورهای دسته جمعی مردم باشه نه دعاهای شخصی من.... کما اینکه می‌دونم تو بزرگتر و سخاوتمندتر از این حرفهایی....
اتفاقی که برای افغانستان افتاده عمیقأ من رو متأثر کرده. البته که کاری نمیتونم بکنم ولی فکر میکنم واقعا این سازمانهای حقوق بشری چه کار مثبتی انجام میدن؟!!! برای ما، برای افغانستان، برای هر ملت مظلومی که حداقل توی این صدسال اخیر درگیر بی‌عدالتی بودن. واقعا کسانی که توی این سازمانها هستن یا کسایی که توی کشورهای پیشرفته نشستن و دم از حقوق بشر میزنن چه میفهمن از تمام روزها و شبها و ساعتهای سخت و غم انگیزی که تک تک آدم ها تو این قسمت از کره زمین دارن تجربه میکنن.
پس عدالت کی قراره اجرا بشه؟ وقتی عمر گرانبهای ما تموم شد؟
کلی حرف تو دلم دارم که شاید نشه نوشتشون.....
حتما شما هم هرروز درگیر خبرهای بد و کرونا هستین. اطراف ما هم چند نفر گرفتن و من از صمیم قلب دعا میکنم زودتر خوب بشن اما امروز یه خبر خیلی بد شنیدم اون هم استاد پروژه عزیزم بود که متاسفانه بخاطر کرونا از دنیا رفت. تقریبا بیشتر خاطرات درسها و پروژه یکی دوسال آخر دانشگاه با ایشون بود. سرزنده و پر انرژی. اصلا باورم نمیشه همش اشک تو چشمام جمع میشه ولی سعی میکنم گریه نکنم.
آخه چرا ما باید تو این شرایط قرار بگیریم؟ امیدوارم به زمین افتادن تک تک کسانی که ما رو به این روز انداختن چه مستقیم و چه غیر مستقیم به زودی ببینیم.
پس دعاهای ما کی برآورده میشن....
چه روزهای سختی رو هممون داریم میگذرونیم. بیشتر وبلاگها پر از ناراحتی و غم شده. من که انقدر همیشه مثبت و امیدوار بودم احساس میکنم وسط یه گرداب گیر افتادم....
کار هم اینجوری شده که انگار در حال دویدن یهو پام گیر کرده به یه سنگ و کنترلم از دست رفته حالا نه میتونم وایسم نه درست بدوم!!!!!
اما حتما خدا کنارمونه..... حتما روزهای سخت ما رو میبینه.....حتما عدالت رو اجرا می‌کنه....